Ludzie, ludzie! Czy Wy wiecie,
że moja mama jest najpiękniejsza na świecie?!
Moja mama Alinka jest słodka jak malinka.
Jednak, gdy ją boli głowa,
Wybucha jak bomba atomowa.
Wtedy jej minka wygląda jak cytrynka.
Szybko ją wtedy ratuję
i na głowę zimny kompres przygotuję.

Gdy wraca z pracy zmęczona,
Bierze nas w swoje ramiona.
Z uśmiechem na twarzy, z torbą pełną warzyw,
W wygodne ubranie wskakuje,
Obiad szybko gotuje, prasuje,
I nawet dziurawe skarpety ceruje.

Wieczorem z nami siada i bajeczki opowiada,
A do ust ukradkiem wpada czekolada.
Czasem, gdy w pokoju bałagan mam,
Mama wygląda, jak srogi pan.
Z uśmiechem na ustach krzyczy:
„Miłosz, Ciebie porządek też dotyczy!”

Że mnie rozumie i dobre rady dawać umie.
Gdy jestem chory, to mnie pilnuje,
A na dobranoc zawsze całuje.
Potrafi godzinami układać ze mną klocki lego,
I nigdy nie mówi: „Nudzi mi się już, kolego”.

Nad rzeką tamę z kamieni buduje,
Dżunglę z patyków wyczaruje
I innych pomysłów jej nie brakuje.
Do snu mi książkę czyta i sama przy tym zasypia.
Wtedy ja mocno tulę,
Za to, że jest, dziękuję!

O urodzinach zawsze pamięta,
Przytula, kiedy się lękam.
Czasem biega szybko tak,
Że nam wszystkim tchu jest brak.
Wiem, że rację zawsze ma,
Bo to jest mądra mama ma.

Mamo, żyj mi sto lat, bo bez Ciebie
smutny byłby mój świat.
Kocham Ciebie!

Miłosz W., 2b